ပရေလာကသံေယာစဥ္

ပရေလာက ရွိမရွိနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက ပံုျပင္ေတြ ၀တၱဳေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ဖူးမွယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္တိုင္မၾကံဴဘူးေပမဲ့ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ အေထာက္အထားေတြကိုတြ႔ၿပီး ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ဘုရားေဟာ ဇတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း နတ္၊ နဂါး၊ ၿပိတၱာေတြအေၾကာင္းပါ၀င္ပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္အယူအဆကေတာ့ ကိုယ္တိုင္မျမင္ဘူးေသာ္လည္း ယုတၱိတန္တယ္ဆိုရင္ ယံုၾကည္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ပရေလာကသားေတြကို တစ္ခါေလာက္မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ဘူးခ်င္တယ္။ တစ္ခါေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုနဲ႔ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။  အဲဒီျဖစ္ရပ္ေလးကိုု အားလံုးသိေအာင္ေရးသား လိုက္တာပါ။ ဒီဇတ္လမ္းမွာပါ၀င္တဲ့့ လူပုဂၢိဳလ္တြရဲ့ အမည္နာမ၊ ရြာအမည္မ်ားကို လႊဲေျပာင္းထားတာကလြဲလို႔ ဇတ္လမ္းတစ္ခုလုံးက ျဖစ္ရပ္မွန္ပါပဲ။

ကၽႊန္ေတာ္ ဘြဲရၿပီး ကၽႊန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ရမ္းျဗဲကၽြန္းကို အလည္တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမကအျပန္မွာ ကၽႊန္ေတာ့္အေဖဘက္က ဦးေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြရွိရာ အမ္းၿမိဳ႕ နယ္ကရြာတစ္ရြာကို ကၽႊန္ေတာ္အလည္အပတ္သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီရြာနာမည္က မင္းဒင္ရြာလို႔ေခၚပါတယ္။ အိမ္ေျခႏွစ္ရာငါးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ ရခိုင္ရိုးမအေနာက္ေတာင္ေျခ တစ္ခုမွာတည္ရွိတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ရြာလံုးရခိုင္လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ရခိုင္ဘာသာစကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွာေျပာတဲ့ စကားထက္ ေလယူေလသိမ္းကပိုၿပီး၀ဲပါတယ္။ ရခိုင္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ နားလည္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္နားစိုက္ ေထာင္ရပါတယ္။

အဲဒီရြာကို တတ္ေတာင္ဆိုတဲ့ရြာကေန ၆ နာရီၾကာမာ္ေတာ္ဘုတ္စီးၿပီး၊ ၂ နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္မွ ေရာက္တာပါ။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ရြာကိုေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ညေန၆ နာရီနီးပါးရွိပါၿပီ။ ရြာကိုေရာက္ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးထမင္းစားၾကပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာပဲထူးျခားတဲ့သတင္း တစ္ခုကိုၾကားရပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တည္းခိုတဲ့အိမ္ရဲ့ဘးအိမ္မွာ ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဖ်ားနာေနတာသံုးပတ္ေလာက္ၾကာေနၿပီပါတယ္။ ဘယ္လိုေဆးဆရာကို ေခၚကုေပမဲ့ လည္းမသက္သာပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ၾကားၾကားခ်င္းဒီကိစၥကိုလက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ တကယ္နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ဆရာ၀န္၊ အထူးကုေတြနဲ႔ ေသခ်ာကုရင္ ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ သူျဖစ္တာဘယ္လိုေရာဂါဆိုတာ ဒီေတာကဆးဆရာရမ္းကုေတြက ဘယ္သိႏိုင္မလဲေပါ့။ စိတ္ထဲ့စဥ္းစားမိတာပါ။ ႏုတ္ကေတာ့ကိုယ္နဲ႔သိပ္မဆိုင္ေတာ့ ထုတ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီမိန္းကေလးကို အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ ဘယ္လိုမွကုမရလို႔ ပေရာဂဆရာနဲ႔ ကုမယ္ဆိုၿပီးသူ႔မိသားစုက စီစဥ္ေနၾကတယ္ဆိုပဲ။ ကၽႊန္ေတာ္လည္းနည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ပေရာဂကုတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျမင္ဘူးတယ္ေလ။ အျပင္မွာတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြတ္တန္းၾကည့္ရမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲေတးထားလိုက္ပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ့္ဦးေလးကလည္းရြာရဲ့ ရပ္မိရပ္ဖထဲမွာပါေလေတာ့ ေနရာတကာသူမပါရင္မၿပီးဘူး။ စကားေျပာရင္လည္းသူ႔အလွည့္ခ်ည္းပဲ သူမ်ားကိုသိပ္အလွည့္မေပးတတ္တဲ့သူမ်ိဳး။ သဒၵါတရား ေကာင္းၿပီးေနရာတကာပါလြန္းလို႔ သူမိန္းမက သူကိုအျမဲဘရိတ္အုပ္ေနရတဲ့ သူမ်ိဳး။

ညေနစာစားၿပီး ဦးေလးကေဘးအိမ္ကိုသတင္းသြားေမးၾကမယ္လို႔ ကၽႊန္ေတာ့္ကိုလာေခၚပါတယ္။ သူစကားထဲမွာပါေသးတာက ေနမေကာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက အေတာ္ကိုေခ်ာတယ္ဆိုပဲ။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားေတာ့ ညရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ေတာရြာမွာဆိုေတာ့ ရွစ္နာရီဆိုတာ အားလံုးအိပ္ယာ၀င္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနမေကာင္းတဲ့သူရွိတဲ့အတြက္ သတင္းလာေမးတဲ့သူေတြနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ လူစည္ေနပါတယ္။ အိမ္ကၽြန္းတိုင္ေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္ရခိုင္အိမ္ႀကီးပါပဲ။ အေပၚထပ္ကိုတက္သြားေတာ့ လူနာကိုဘုရာခန္းမွာ သိပ္ထားၿပီး ဘုရားခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာမွာ လူနာရဲ့ဖခင္၊ မိခင္နဲ႔ အတူဧည့္သည္ လူႀကီးႏွစ္ဦး ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ဦးေလးကကၽႊန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္ကလာတဲ့ သူ႔တူျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘြဲ႔ရၿပီးအလုပ္မ၀င္ခင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိရာသို႔ ေဒသႏၱရဗဟုသုတအလိုငွာ လာေရာက္လည္ပတ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုမိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ သူမိဘေတြေျပာျပတာကေတာ့ မက်န္းမာ ျဖစ္ေနတဲ့မိန္းကေလးက သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးပါ။ ဆယ္တန္းေျဖဖို႔လုပ္ေနပါတယ္။ သူ႔ေအာက္ကတစ္ယာက္က ၆ တန္း မိန္းကေလးပါ။ အငယ္ဆံုးတစ္ေယာက္က ေယာက္က်ားေလးျဖစ္ၿပီး တစ္တန္းပါ။ သူ႔မိဘမ်ားေျပာျပခ်က္အရေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တာသံုးပတ္ေလာက္ရွိပါၿပီ။ အစမွာ အသံ၀င္သြားတာကစတာပါ။ အသံ၀င္ၿပီး သံုး၊ ေလးရက္ေလာက္မွာဖ်ားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အစာမစားႏိုင္ အိပ္ယာထဲလဲတာပါပဲ။ ညဆိုရင္ကေယာင္ကတမ္းထေျပာၿပီး ငိုတယ္ဆိုပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကိုပင့္ၿပီး ျပပါေသာ္လည္း မသက္သာသည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လူႀကီးသူမေတြက အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ပေရာဂဆရာကိုေခၚျပဖို႔ လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ စကားစျမည္ေျပာေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ လူနာကိုဆန္ျပဳတ္တိုက္ဖို႔လုပ္ပါတယ္။ မက်န္းမာတဲ့မိန္းကေလးက ဦးေလးေျပာတဲ့အတိုင္း အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာပါတယ္။ သူညီမျဖစ္တဲ့ ၆ တန္းေက်ာင္းသူေလးလဲသ႔ူအမလိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္။ က်န္တဲ့မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အငယ္ဆံုးကေလး၊ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကၽႊန္ေတာ့မ်က္စိထဲ သာမန္ပါပဲ။ ပေရာဂဆရာကို ေနာက္ေန႔ညေန ၆ နာရီမွာခ်ိန္းထားတယ္ေျပာပါတယ္။ ဆရာကလည္း ပေရာဂကုတဲ့ေနရာမွာ အဲဒီနယ္တ၀ိုက္အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆရာဆိုပဲ။ အဲဒီညေတာ့ လူႀကီးေတြ အာလာပသာလာပေျပာၾကတာကို နားေထာင္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက သူတို႔ အိမ္ဘက္က လႈပ္လႈပ္ရွားရွား စကားေျပာသံေတြ စၾကားရပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔လည္း ထမင္းေစာေစာစားၿပီး ေနရာေကာင္းရေအာင္ ထိုင္ေတာင္မထိုင္ပဲ သူတို႔အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူနာကိုဘုရားခန္းေရွ႕ မွာသိပ္ထားၿပီး သူ႔မိသားစုေတြကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သူေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္လို႔ေပါ့။ ကၽႊန္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားခန္းအေရွ႕ ၀ရန္တာမွာ လူႀကီးေတြနဲ႔ထိုင္ေနပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ့္မွာေျပာစရာစကားလည္းမရွိပါဘူး။ အားလံုးကလူႀကီးေတြပဲဆိုေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းပဲ ေျပာဆိုေနၾကတာပါ။ သူတို႔ေျပာတဲ့စကားကလည္း အရမ္းေလသံ၀ဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္အာရံုစိုက္နားေထာင္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲလ့လာအကဲခတ္ရင္း ဆရာအလာကိုစာင့္ေနပါတယ္။ အဲလိုေစာင့္ေနရင္း ဆရာမလာခင္ မိနစ္ပိုင္းအလိုမွာပဲ လူနာကေကာက္ကာငင္ကာထငိုပါေတာ့တယ္။ မိသားစု၀င္ေတြက ေခ်ာ့ေမာၿပီးဘယ္လိုပဲေမးေမး ငိုတာကရပ္မသြားသလို စကားလည္းလံုး၀ျပန္မေျပာပါဘူ။ ဆရာက ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာကအသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာကအိမ္ေပၚကိုတက္လာၿပီးလူနာေဘးမွာထိုင္လိုက္တာနဲ႔ပဲ လူနာက အသံထြက္ငိုတာရပ္ၿပီး ႀကိတ္ငိုေနပါေတာ့တယ္။ ဆရာက လူနာေဘးကလူေတြကို ဖယ္ခိုင္းၿပီး သ႔ူမွာပါတဲ့ေရပုလင္းထဲကေရနဲ႔ လူနာပတ္လည္ကိုျဖန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ဘုရားေရွ႕ ခိုးပါတယ္။ အားလံုးစီမံစရာေတြ စီမံၿပီးမွ လူနာေဘးကထိုင္ၿပီး ''ကဲ အခုဒီသမီးငယ္ရဲ့ခႏၱာမွာ ပူးကပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲေျပာစမ္း'' ဆိုၿပီး ေငါက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ ဆရာကႏွစ္ခြန္းေငါက္လိုက္မွ လူနာက ''အရင္ဘ၀ကသ႔ူအမပါ'' ဆိုၿပီးျပန္ေျပာတယ္။ လူနာကို ေဘးကသူအေမနဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူက ထိုိုင္ၿပီးစကားေျပာႏိုင္ေအာင္ တြဲကိုင္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ဆရာက ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ဆရာက ဆက္ၿပီးေမးေတာ့ စကားကိုဆက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ သူမေျပာျပတာက သူတို႔ေတြက အရင္ဘ၀ကညီအမေလးေယာက္ အတူရွိေနၾကတာပါတဲ့ သူတို႔ရဲ့သိုက္နန္းက မင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္ထဲကပါတဲ့။ သူကအႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး အလတ္မ ျဖစ္သူ (ယကၡဳ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသူ) က လူျပည္ကိုသြားခ်င္တဲ့ အတြက္ခြင့္ျပဳလိုက္တာပါ။ အလတ္မၿပီးေတာ့ ေနာက္အငယ္တစ္ေယာက္ကလည္း သြားခ်င္ျပန္ေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္ျပန္သတဲ့။ သူတို႔ကတိျပဳခဲ့တာက အိမ္ေထာင္မျပဳပါဘူး။ အိမ္ေထာင္မျပဳခင္ျပန္လာမယ္ဆိုလို႔ အခုသူတို႔ကို ေခၚဖ႔ိုလုပ္ေနရတာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ညီအမေလးေယာက္ကို မခြဲပါနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ငိုလိုက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာကၽႊန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူမေျပာတဲ့စကားပါပဲ။ သူမေျပာတဲ့စကားက ကၽႊန္ေတာ့္ကို အရမ္းကိုအံၾသေစပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ ဒီေလာက္စကားအလြန္၀ဲၿပီး ရခိုင္အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေတာ္နားေထာင္ရတဲ့ ရခိုင္ရြာႀကီးမွာ ဗမာလိုပီပီသသေျပာတတ္တာဆိုလို႔ ရန္ကုန္ကလာတဲ့ ကၽႊန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပါတယ္ဆိုတာ ရဲရဲႀကီးေျပာရဲတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္ကငယ္ငယ္ကတည္းက ရန္ကုန္မွာႀကီးလို႔ ကၽႊန္ေတာ္ဗမာစကားေျပာရင္ ကၽႊန္ေတာ့္ကိုရခိုင္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ပေရာဂဆရာကလည္း ဒီဘ၀မွာ သူလည္းသူမိသားစုနဲ႔သူျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲလိုျပန္ေခၚဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရခိုင္စကားနဲ႔ေျပာပါတယ္။ လူနာကလည္းကၽြန္ေတာ္တို႔ေျပာသလို ဗမာစကားပီပီသသနဲ႔ျပန္ၿပီးေျဖပါတယ္။ ငိုတဲ့အခါလည္း သူတို႔ညီအမေတြဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ဗမာလိုဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာၿပီးငိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာက အမိန္ျပန္တမ္းထုတ္ၿပီး သိုက္ႀကိဳးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲလိုျဖတ္တာ သူတစ္ေယာက္တည္းကိုမဟုပ္ပါဘူး။ သူညီမကိုပါျဖတ္လိုက္တာပါ။ သိုက္ႀကိဳးမျဖတ္ခင္ အေတာ္ႀကီးကို ေတာင္းပန္ၿပီးငိုခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးဆရာသိုက္ႀကိဳးျဖတ္ၿပီးေတာ့ လူနာမိန္းကေလးက ဘုန္းကနည္းလဲၿပီးနဲနဲေလးၿငီးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔လည္း အံၾသျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္မိုးလင္းေတာ့ လူနာသတင္းေမးဖို႔ အေစာဆံုးဦးေလးကိုပူဆာသူက ကၽႊန္ေတာ္ပါ။ ကၽႊန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေမးစရာေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ တန္းစီေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးက မိန္းကေလးေနေကာင္းပါေစဦး ေစာင့္ပါဦးဆိုလို႔ ၄ ရက္တိတိေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲေန႔ကစၿပီး ေကာင္မေလးလည္း လူေကာင္းပကတိအလားေနေကာင္းသြားပါတယ္။ အားရွိလာေအာင္ေတာ့ အားျပန္ေမြးရတာေပါ့။ ၄ ရက္ၾကာေအာင္စာင့္ေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာပဲ သူ႔ရဲ့ညီမျဖစ္သူ၊ သူမိသားစုေတြနဲ႔ ကၽႊန္ေတာ္အေတာ္ေလးရင္းနီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကၽႊန္ေတာ္သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္ေတာ့ မိန္းကေလးက အိမ္ေရွ႕ မွာထိုင္ေနရာက ကၽႊန္ေတာ္ လာတာျမင္ေတာ့ အိမ္ထဲကိုထေျပးဖို႔လုပ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက အသာတားထားၿပီး နင့္ကို ဒီဧည့္သည္ေလးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ဆိုၿပီးေခၚမွာ ဆက္ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲေန႔က ကၽႊန္ေတာ္သူကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြကေတာ့ ဗမာစကားေျပာဘူးလား၊ ေျပာတတ္လား။ ေက်ာင္းမွာဆရာမက ဗမာလိုေျပာၿပီးသင္တာလား။ ရခိုင္စကားနဲ႔သင္တာလား။ ရန္ကုန္ေရာက္ဘူးလား။ အဲညက အျဖစ္ေတြကိုမွတ္မိလား စသျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲ။ သူအေ၀းဆံုးေရာက္ဘူးတာ အမ္းၿမိဳ႕ ပါ။ အမ္းၿမိဳ႕ ကလြဲၿပီး ဘယ္မွမေရာက္ဘူးပါဘူး။ ဗမာစကားကိုဘယ္ေနရာမွာမွ ေျပာစရာေနရာမရွိပါဘူးတဲ့။ ဗြီဒီယိုကားေတြကို ၾကည့္တဲ့အတြက္နားလည္ၿပီး သီခ်င္းေတြလည္း နည္းနည္းပါးပါးနားေထာင္ဘူးပါတယ္တဲ့။ (ရခိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဗမာစကားကိုနားလည္ၾကပါတယ္။ ျပန္မေျပာတတ္ၾကပါ) ပေရာဂကုတဲ့ညက ကိစၥေတြ သူဘာမွမသိပါဘူးတဲ့။

သို႔ေသာ္ သူ႔ကိုပေရာဂ ကုတဲ့ညက သူေျပာခဲ့တာေတြကိုကၽႊန္ေတာ့္နားနဲ႔ ဆက္ဆက္ၾကားခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽႊန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အံၾသၿပီးရင္းအံၾသေနရပါတယ္။ သူ႔မိသားစုေတြကေတာ့ သူတို႔သမီးေလး ေနေကာင္းသြားတဲ့ အတြက္ဘာမွေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီညက သူဗမာစကားေျပာတာကို နဲနဲအံၾသၾကပါသတဲ့။ ကၽႊန္ေတာ္ကေတာ့ ပရေလာကဆိုတဲ့ စကားလံုးကိုၾကားတိုင္း သူမကိုေျပးၿပီးျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ သူမရဲ့အရင္ဘ၀က အမျဖစ္သူေကာ အဆင္မွေျပပါေလစ ဆိုၿပီးတစ္ခါတစ္ရံ စဥ္းစားမိၿပီး စိုးရိမ္မိပါေတာ့တယ္။

winnnet