The Chinese residents who call Japan home

By Rupert Wingfield-Hayes BBC News, Tokyo

There are more than 700,000 Chinese people who are currently living in Japan

It is widely assumed that Japan and China hate each other and will never get along. Look at the anti-Japanese riots in China last year where some protesters openly called for the Chinese government to strike Japan with nuclear weapons.

ဂ်န္ႏွင့္တရုပ္သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမုန္းတီးၾကၿပီး ဘယ္ေတာ့မွသင့္ျမတ္လိမ့္မည္မဟုတ္ဟု အမ်ားက ယူဆထားၾကသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာႏွစ္က တရုပ္ျပည္တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဂ်ပန္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုအံႂကြမႈမ်ားကို ႀကည့္ပါက ဆႏၵျပသူမ်ားက ႏူကလီးယားလကနက္မ်ားျဖင့္ဂ်ပန္ျပည္ကိုျပစ္ခတ္ရန္ တရုပ္အစိုးရကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။

Look at the increasingly tense encounters between Chinese and Japanese ships in the East China Sea as they vie for control of a small group of islets. In Japan the government of Prime Minister Shinzo Abe talks more and more openly of China as a threat.

အေရွ႕တရုပ္ပင္လယ္တြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္တရုပ္တ႔ို၏ ကၽြန္းငယ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေရး အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစားၾကေသာေၾကာင့္ တင္းမာမႈျပင္းထန္လာေသာ ေတြ႔ဆံုမႈမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ ဂ်ပန္တြင္ ဂ်ပန္အစိုးရ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ Shinzo Abe က တရုပ္သည္ ၿခိမ္းေျခာက္မႈတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ပိုမို၍ပြင့္လင္းစြာ ေျပာၾကားလွ်က္ရွိသည္။

And yet there is another side to this relationship which gets much less attention.

ဤသို႔ေသာဆက္ဆံေရးအတြက္အာရံုစိုက္မႈသိပ္မခံရေသာအျခားေသာအျမင္ကလည္းရွိေနပါေသးသည္။

I am standing in a vegetable field in the baking sun, two hours' drive north of Tokyo. This is Ibaraki, the garden of Japan. The deep alluvial soils can produce up to five vegetable crops a year if properly looked after.

တုိက်ိဳမွႏွစ္နာရီၾကာကားေမာင္းရေသာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္စိုက္ခင္း တစ္ခု၏ ပူျပင္းေသာ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ကၽႊန္ေတာ္ ရပ္လွ်က္ရွိပါသည္။ ဤေနရာသည္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၏ (Ibaraki) ဥယဥ္တစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ အလြန္ရြံ႔ေစးႏွင့္ၿဗံဳးဆန္ေသာေျမမ်ားက အေသအခ်ာဂရုစိုက္ပါက ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို တစ္ႏွစ္လွ်င္ ငါးသီးခန္႔ စိုက္ပ်ိဳးေအာင္ျမင္ေစပါသည္။

In front of me a line of young men are bent double, a knife in one hand a basket in the other. They are rapidly cutting the tall, green spinach and placing each bunch carefully in a basket. The only Japanese man working here is Yoshinori Kitajima, the farm's owner. All of the others are Chinese.

ကၽႊန္ေတာ့္ေရွမွာ လူငယ္တစ္တန္းသည္ လက္တစ္ဘက္မွဓါးကိုင္လွ်က္ တစ္ဘက္မွ ျခင္းတစ္ခုကိုကိုင္လွ်က္ တစ္ကုန္းကုန္းႏွင့္လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိသည္။ သူတို႔သည္ စိမ္းစိုရွည္လွ်ားေသာ spinach (ေဒါက္ခြ) မ်ားကိုလွ်င္ျမန္စြာျဖတ္လွ်က္ ျခင္းထဲသို႔ထည့္ေနၾကသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးျဖစ္သူ ပိုင္ရွင္မွာ ယိုရွိႏိုရီ ကီတာဂ်ီးမား ျဖစ္သည္။ အားျခားသူအားလံုးမွာ တရုပ္လူမ်ိဳးခ်ည္း ျဖစ္သည္။ 

For the last 10 years Mr Kitajima has been hiring Chinese "trainees" to work on his farm. He admits his business would not survive without them. Young Japanese simply would not do this sort of work anymore.

လြန္ခဲ့ေသာဆယ္ႏွစ္ကပင္ မစ္စတာကီတာဂ်ီးမားက တရုပ္သင္တန္းသားမ်ားကို သူ၏ယာလုပ္ငန္းတြင္ လုပ္ကိုင္ရန္စတင္ငွားရမ္းခဲ့သည္။ သူတို႔မရွိပဲ သူ၏လုပ္ငန္းရွင္သန္ႏိုင္မည္မဟုပ္ေၾကာင္း ကီတာဂ်ီးမားက၀န္ခံသည္။ ဂ်ပန္လူငယ္မ်ားက ဤသို႔ေသာလုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုလုပ္ကိုင္မည္မဟုပ္ေပ။

Working side by side with the young men from poor villages in central China has given Mr Kitajima a new regard for his Chinese neighbours.

တရုပ္ႏိုင္ငံအလည္ပိုင္းဆင္းရဲေသာရြာမ်ားမွ လူငယ္မ်ားႏွင့္ေဘးခ်င္းဆိုင္၍ အလုပ္လုပ္ျခင္းက မစ္စတာ ကီတာဂ်ီးမားအား တရုပ္အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားအေပၚ ေလးစားခ်စ္ခင္မႈကိုျဖစ္ေစပါသည္။

"When I work with these trainees, I can feel they are pure and genuine," he said.

ဒီသင္တန္းသားေတြနဲ႔ ကၽႊန္ေတာ္အလုပ္ လုပ္တဲ့အခါ သူတို႔ေတြရဲ့စိတ္ထားေတြဟာ သန္႔ရွင္းျဖဴစင္တယ္ ဆိုတာကၽႊန္ေတာ္ခံစားရပါတယ္ ဟုေျပာခဲ့သည္။

"They remind me of Japanese people from a previous generation. They still have the spirit of working together. This is something we in Japan have lost."

သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ဂ်ပန္မ်ိဳးဆက္ကလူေတြကိုသတိရေစပါတယ္။ သူတို႔လည္း အတူတကြ အလုပ္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြရွိၾကပါတယ္။ ဒါဟာဂ်ပန္မွာေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြပါပဲ။

Japanese farm owner Yoshinori Kitajima has high praise for Chinese farmworkers

He calls them trainees because officially they are here to study and can only stay three years. But across the country, there are now at least 100,000 Chinese "students" working on Japan's farms and in Japanese factories.

မစ္စတာကီတာဂ်ီးမားက သူတို႔အားလံုးကိုသင္တန္းသားဟုေခၚပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔က ပညာေလ့လာရန္ေရာက္ေနၾကၿပီး သံုးႏွစ္သာေနထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တရုပ္လူမ်ိဳး အနည္းဆံုး ေက်ာင္းသားတစ္သိန္းခန္႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတစ္၀ွမ္းလံုးရွိ စိုက္ပ်ိဳးျခံမ်ားႏွင့္စက္ရံုမ်ားတြင္ အလုပ္ လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိပါသည္။

There are also many more Chinese who are coming and staying. In 1990, there were around 150,000 Chinese living in Japan. Today, there are more than 700,000.

ဂ်ပန္သို႔လာေရာက္ေနထိုင္ၾကေသာ တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ားစြာလည္းရွိပါသည္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္တြင္ တရုပ္လူမ်ိဳး တစ္သိန္းခြဲခန္႔ ဂ်ပန္တြင္ေနထိုင္ၾကရာ ယကၡဳအခါ ခုႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေနၿပီျဖစ္သည္။

Ask Japanese people about that number and they will often express surprise. One reason is that Chinese immigrants blend in so quickly.

ထိုအေၾကာင္းကို ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမ်ားကိုေျပာျပပါက သူတို႔အံၾသေနမည္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ရျခင္းအေၾကာင္းတစ္ခုမွာ တရုပ္လူမ်ိဳးေရႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္သူမ်ားသည္ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လွ်င္ျမန္စြာ သဟဇာတျဖစ္လြယ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

In Tokyo's famous Harajuku shopping district, I am waiting to meet a rising fashion model called Leena. When she steps from a taxi, she is everything I had been led to expect - tall and beautiful with a winning smile and for a Japanese girl, exceptionally long legs.

နာမည္ႀကီးလာေသာ ဖက္ရွင္ေမာ္ဒယ္ လီနာကိုေတြ႔ရန္ တိုက်ိဳ၏နာမည္ႀကီး Harajuku ေစ်း၀ယ္ နယ္ေျမမွာ ကၽႊန္ေတာ္ေစာင့္ေနပါသည္။ သူမအငွားကားေပၚကဆင္းလာေသာအခါ သူမဟာ ကၽႊန္ေတာ္ေတြးထင္ထားသလို အရပ္ရွည္လွပ ႏွစ္လိုဖြယ္အျပံဳးနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။ ခၽြင္းခ်က့္မွာ ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးအေနျဖင္႔ သူမမွာရွည္လွ်ားေသာေပါင္တန္မ်ားရွိေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

Except of course, Leena is not Japanese. She was born in a small town in Shandong province in eastern China. Her father, an engineering professor, brought her to Japan when he came to teach here 10 years ago.

အမွန္တကယ္မွာ လီနာသည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးမဟုပ္ပါ။ သူမသည္ တရုပ္ျပည္အေရွ႔ဘက္ ရွန္ေဒါင္ျပည္နယ္၏ ၿမိဳ့ေလးတစ္ၿမိဳ့မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါသည္။

Today, Leena is thoroughly Japanese. She even claims her spoken Japanese is better than her Chinese these days.

ယကၡဳအခါ လီနာသည္ ဂ်ပန္လံုးလံုးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ၏ဂ်ပန္စကားသည္ ယခင္တရုပ္စကားထက္ပိုသာေၾကာင္း သူမကေျပာေနၿပီျဖစ္သည္။

"Most people here have no idea I am Chinese. When they hear me speaking Chinese they say, 'Oh wow, Leena can speak Chinese!'

''ကၽႊန္မတရုပ္ဆိုတာ လူအမ်ားစုကမသိၾကပါဘူး။ ကၽႊန္မတရုပ္စကားေျပာတာကိုၾကားမွ အိုး…လီနာက တရုပ္စကားေျပာတတ္တယ္ လိ႔ုသူတို႔ေျပာၾကတယ္။''

Leena was born in a small town in Shandong province in eastern China

Leena came here as a child, so perhaps it is not surprising she found it easy to assimilate. But by far, the largest group of Chinese immigrants come as university students.

ကေလးကတည္းက လီနာဂ်ပန္ကိုေရာက္ေနလို႔ သူမအတြက္ ဂ်ပန္စကားကိုသံုးစြဲေျပာဆိုရာမွာ လြယ္ကူေကာင္းလြယ္မယ္ဆိုတာ အံ့ၾသစရာမရွိပါဘူး။ သို႔ေသာ္သူမနဲ႔ကြာသည္မွာ တရုပ္ျပည္မွေျပာင္းေရႊ႕လာသူအမ်ားစုမွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။

Guo Ke is one of them. The 28-year-old works at a real estate business that helps finds Tokyo properties for Chinese investors.

ဂူအိုကီ သည္လည္းသူတို႔ထဲကတစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေျမယာ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းတြင္လုပ္ကိုင္ေသာ အသက္ႏွစ္ဆယ္ရွစ္ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ ဂူအိုကီသည္ တရုပ္ရင္းႏွီးျမဳတ္ႏွံသူမ်ားကို တိုက်ိဳ၏ေျမယာမ်ားအား ရရွိေစရန္ ရွာေဖြကူညီေပးလ်က္ရွိသည္။

"Each week, I have two or three Chinese clients fly in to look at property," he said.

"They like Tokyo because it's a big international city, it very modern, it's clean, it's close to China… and actually property here is now cheaper than in Beijing or Shanghai."

တစ္ပတ္မွာ တရုပ္ေဖာက္သည္ ႏွစ္ဦး သို႔သံုးဦးေလာက္ ေလယဥ္နဲ႔ေရာက္လာၾကၿပီး ေျမယာေတြကိုၾကည့္ၾကပါတယ္။ သူတို႔ တိုက်ိဳကိုႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆိုေတာ့ တိုက်ိဳက အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာနဲ႔ဆက္သြယ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႔ၾကီးတစ္ၿမိဳ႔ေလ။ အရမ္းေခတ္မီတယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္။ တရုပ္နဲ႔လည္းနီးတယ္။ တကယ္ဆိုရင္အခုလက္ရွိမွာ ဒီကေျမ၊ အေဆာက္အအံုေတြက ပီကင္း သို႔ ရွန္ဟိုင္းတို႔မွထက္ေစ်းေပါပါတယ္။

Despite the recent political turmoil between China and Japan, Guo Ke says the number of Chinese buyers coming to Tokyo is going up, not down.

မၾကာေသးမီက တရုပ္နဲ႔ဂ်ပန္အၾကားႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာဆူပူအံုလႈပ္ရွားမႈ ရွိေသာ္ျငားလည္း ဂ်ပန္သို႔လာေရာက္ေနေသာ တရုပ္၀ယ္လက္မ်ား က်ဆင္းသြားျခင္းမရွိပဲ တက္လာတာကို ေတြ႔ရေၾကာင္း ဂူအိုကီ ကေျပာပါသည္။

Today, he is showing a young Chinese woman from Shanghai around apartments in northern Tokyo.

ယေန႔တြင္ ဂူအိုကီက ရွန္ဟိုင္းမွ တစ္ရုပ္အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးကို တိုက်ိဳေျမာက္ပိုင္းရွိ တိုက္ခန္းမ်ားကိုလိုက္လံ ျပသလွ်က္ရွိပါသည္။

Lin Qian Yi is another student who never went home. She married a Japanese man and they are soon hoping to start a family. Lin Qian Yi reveals another thing that you do not often hear in the media - a lot of Chinese people really like Japan.

လင္ကြင္ရီးသည္လည္း အိမ္မျပန္ေတာ့သည့္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူမသည္ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး၊ သူတို႔သည္ မိသားစုဘ၀ကို မၾကာမီစတင္ရန္ ေမွ်ာ္လင့္ေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ သတင္းမ်ားတြင္သင္ၾကားရခဲေသာ အျခားအေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို လင္ကြင္ရီးက ေျပာျပသည္မွာ ''တရုပ္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုအမွန္တကယ္ႀကိဳက္သည္'' ဟူ၏။

"Here it is very safe, the air quality and water quality are good," Ms Lin said "The food is great and Japanese people insist on very high standards. Also the Japanese government supports people who want to have children."

''ဒီမွာက အလြန္လံုျခဳံစိတ္ခ်ရပါတယ္ ေလထုနဲ႔ေရရဲ့ အရည္အေသြးေတြကလည္းေကာင္းပါတယ္။ အစားအေသာက္ကလည္းအရမ္းေကာင္းၿပီး ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတုိင္းက အဆင့္တန္းျမင့္ေသာအစားအေသာက္ ေတြကိုသာ စားသံုးဖို႔တုိက္တြန္းတတ္ၾကပါတယ္။ ဂ်ပန္အစိုးရကလည္း ကေလးလိုခ်င္သူေတြကို ေထာက္ပံေပးပါတယ္။''

I ask Ms Lin what it is like in her house when tensions between China and Japan get bad, like they did last year.

"We don't really talk about that," she said, with a laugh.

Then she turns serious. "I really hope China and Japan can be friends. We are neighbours, so we have to deal with each other. So the best way is with peaceful co-operation. That's good for both countries."

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က တရုပ္နဲ႔ဂ်ပန္အၾကားျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ ဆိုးရြားလာေသာတင္းမာမႈမ်ားေၾကာင့္ သူမရဲ့အိမ္တြင္းေရး အေျခအေနေကာဘယ္လိုရွိတယ္ဆိုတာကို ကၽႊန္ေတာ္က မစ္စစ္လင္ကိုေမးပါတယ္။

ကၽႊန္မတို႔ အဲဒီအေၾကာင္းေတြကိုမေျပာျဖစ္ၾကဘူးလို႔ သူမကရီၿပီးေျပာပါတယ္။

ေနာက္မွေလးနက္စြာျဖင့္ ''တရုပ္နဲ႔ဂ်ပန္ကမိတ္ေဆြေတြျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကၽႊန္မတကယ္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽႊန္မတို႔က အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပါ။ တဦးနဲ႔တစ္ဦးဆက္ဆံႏိုင္ပါတယ္။ အေကာင္းဆံုးကေတာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြားပႈးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျခင္းပါပဲ။ ဒါဟာႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးအတြက္ေကာင္းပါတယ္။''

It is a sentiment farmer Yoshinori Kitajima would strongly agree with.

We are now sitting around a large table in Mr Kitajima's farmhouse, eating Chinese food cooked by his "students". With ice-cold Japanese beer, we toast each other in Japanese and then in Chinese.

၎ကို ႏူးညံ့ေသာစိတ္ထားပိုင္ရွင္လယ္သမား ယိုရွိႏိုရီ ကီတာဂ်ီးမား ကအခိုင္အမာသေဘာတူမွာျဖစ္ပါတယ္။

ယကၡဳုကၽႊန္ေတာ္တို႔ မစ္စတာ ကီတာဂ်ီးမားရဲ့ လယ္ေတာအိမ္မွာသူ႔ေက်ာင္းသားမ်ား ခ်က္ျပဳတ္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကိုစားရင္း ေလးေထာင္စားပြဲမွာ၀ိုင္းဖြဲ႔ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ေရခဲစိမ္ဂ်ပန္ဘီယာကို ဂ်ပန္အခ်င္းခြက္တိုက္လိုက္ ၿပီးတရုပ္ေတြနဲ႔တိုက္လိုက္ေပါ့။

"I am sure there are some people back in their hometowns who hate Japanese people," Mr Kitajima said.

မစ္စတာ ကီတာဂ်ီးမားက ''ဌာေနကိုျပန္သြားတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြကိုမုန္းတဲ့ တရုပ္ေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာကၽႊန္ေတာ္ ေသခ်ာေျပာရဲပါတယ္''

"But when they go back to their hometown, I hope that they will tell their friends and family about what Japanese people are really like. This is a tiny cultural exchange, but an important one."

"သူတို႔ဌာေနကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူတို႔မိတ္ေဆြေတြ မိသားစုေတြကို ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြက ဘယ္လိုဆိုတာ ေျပာျပလိမ္မယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါဟာလည္း ေသးငယ္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းဖလွယ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့အေရးပါတဲ့ကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။''